سابقه و هدف: کیفیت عملکرد کاتترهای مرکزی محیطی تعبیه شده (Peripherally Implanted Central Catheters= PICC) توسط پرستار تأثیر مستقیمی بر بهبود ارتقاء مراقبت و ایمنی بیمار دارد. هدف از این مطالعه حسابرسی نحوه جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC در نوزادان می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 130 پروسیجر جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های روحانی و امیرکلا بابل طی سال های 1400-1397 انجام شد. همه نوزادانی که به هر دلیلی نیاز به تعبیه PICC داشتند، انتخاب گردیدند. جهت گردآوری داده ها از چک لیست مشاهده ای پژوهشگر ساخته و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک نوزاد استفاده شد. چک لیست شامل 44 سوال و چهار قسمت مراقبت پرستاری قبل از تعبیه کاتتر، شستشوی دست ها، مراقبت پرستاری در حین انجام پروسیجر، مراقبت پرستاری بعد از جایگذاری کاتتر بود. نمرات حاصله از چک لیست به درصد تبدیل و امتیازات در دو گروه جایگذاری نامطلوب (کمتر از 67) و مطلوب (100-68) طبقه بندی شد. برای تایید پایایی آن از روش ضریب توافق بین مشاهده گرها استفاده شد (0/90=ICC). یافته ها: در مجموع 130 مورد جایگذاری و مراقبت پرستاری از PICC (بیمارستان روحانی 98 مورد 75/4%، امیرکلا 32 مورد 24/6%) حسابرسی گردید. در نمونه مورد مطالعه 83 نفر (63/8%) از نوزادان پسر و 53 نفر (43/1%) با تشخیص نارسی بودند. بیشترین محل PICC، زیر بغل (42/3%) بود. میزان درصد مطابقت مراقبت پرستاری قبل از جایگذاری PICC با استاندارد (97/43%)، شستشوی دست ها (100%)، مراقبت پرستاری در حین انجام پروسیجر (87/14%) و مراقبت پرستاری بعد از جایگذاری PICC (94/84%) مطلوب بود. پرستاران در حین جایگذاری PICC از عینک و راهنمای اولتراسوند به ترتیب (85/4%)، (90%) استفاده نکردند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه اگرچه کیفیت جایگذاری و مراقبت از PICC در سه مرحله در سطح مطلوبی قرار داشت اما پرستاران در خصوص استفاده از عینک و راهنمای اولتراسوند در حین جایگذاری PICC نیاز به آموزش دارند.

سابقه و هدف: اقامت طولانی مدت نوزادان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان و نیاز به یک راه وریدی مناسب جهت دریافت مواد مغذی و درمانی، همیشه دغدغه پرسنل پزشکی شاغل در این بخش ها بوده است. هدف از این مطالعه مقایسه فواید و مضار تعبیه کاتتر مرکزی از طریق رگ محیطی (PICC) با کاتترهای متداول محیطی می باشد. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده تعداد 117 نوزاد نارس با وزن کمتر از 1500 گرم وارد مطالعه شدند. برای 57 نوزاد اقدام به گذاشتن کاتتر ورید مرکزی از طریق رگ محیطی (PICC) شد، و برای 60 نوزاد هم به روش معمول کانولاسیون رگ محیطی با آنژیوکت شد. پیامدهای زودرس مثل ماندگاری کاتتر، شانس ابتلا به عفونت و میزان مرگ و میر در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نتایج: میانگین وزن نوزادان در گروه PICC، 1061±183 گرم و در گروه رگ محیطی 217±1054 گرم بود (0.7=P). سپسیس (با کشت خون مثبت) در 8 مورد گروه PICC و 7 مورد در گروه رگ های محیطی روی داد (0.5=P). در 7 مورد کشت مثبت نوک کاتتر مرکزی (کلونیزاسیون) در گروه PICC روی داد. تعداد مرگ در گروه PICC، 6 نوزاد و در گروه رگ محیطی 5 نوزاد بود (0.9=P). نتیجه گیری: کاتتر گذاری مرکزی از طریق رگ های محیطی در نوزادان نارس منجر به افزایش عفونت خونی و مرگ و میر در نوزادان مورد بررسی نشد و با توجه به فواید آن از جمله ماندگاری زیاد آن می توان استفاده از آن را برای نوزادان VLBW توصیه کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: کاتتر ورید مرکزی استفاده های متعددی در اعمال جراحی قلب دارد. در این مقاله یکی از عوارض نا شایع کاتتر گذاری ورید مرکزی شرح داده شده است.معرفی مورد: شیرخوار 3 ماهه ای تحت جراحی بستن نقص سپتوم بین دهلیزی / ASD و پیس گذاری قرار گرفت. قبل از عمل جراحی کاتتر ورید مرکزی از طریق ساب کلاوین چپ تعبیه گردید ولی روز دوم پس از جراحی به علت اختلال در عملکرد آن تصمیم به تعبیه ورید مرکزی دیگری از طریق ورید ژوگولر داخلی چپ گرفته شد که با موفقیت به انجام رسید. پس از انجام رادیوگرافی قفسه سینه مشخص گردید که کاتتردوم به جای قرار گرفتن در مسیر صحیح و داخل ورید ساب کلاوین در مکان نامشخصی قرار دارد.نتیجه گیری: احتمال قرارگیری کاتتر ورید مرکزی در موقعیت های نابجا و نامشخص وجود دارد.

جاگذاری کاتتر ورید مرکزی در طیف وسیعی از بیماران به منظور پایش وضعیت همودینامیک و یا تجویز دارو، خون، فراورده های خونی و نیز مایعات وریدی، همودیالیز و تعبیه ضربان ساز قلبی روش پذیرفته شده ای می باشد. این اقدام می تواند با عوارض متعددی همراه گردد. هدف از این مقاله ارایه راهکار عملی در موارد عدم عبور آزادانه سیم راهنما و ممانعت از احتمال جاگذاری در مسیرهای اشتباه و یا کاهش احتمال آن می باشد.در حین تعبیه کاتتر ورید مرکزی از طریق ورید ژوگولر داخلی و در حالاتی که پس از یافتن ورید ژوگولر داخلی، واردسازی سیم راهنما با مقاومت همراه می شود، می توان با وارد سازی یک کانول وریدی به عنوان مثال آنژیوکت شماره 18، از ورای سیم راهنما و با کسب اطمینان از ورود به ورید ژوگولر از طریق آسپیره کردن آنژیوکت، سیم راهنما را کاملا عقب رانده و مجددا عبور داد. در ضمن می توان از سونوگرافی و یا ایجاد ضربان نابه جای قلبی توسط تحریک اندوکارد ناشی از ورود سیم به داخل حفره های قلب، از وضعیت صحیح سیم راهنما اطمینان حاصل نمود. استفاده از کانول وریدی از ورای سیم راهنما، در موارد عدم عبور آزادانه سیم راهنما در حین جاگذاری کاتتر ژوگولر داخلی می تواند ضمن حفظ ورید، امکان مانور مجدد و واردسازی صحیح گاید کاتتر را فراهم سازد. این اقدام می تواند در موارد مشکل و در بیماران جراحی قلب که دوزهای بالایی از هپارین دریافت می نمایند و باید از ترومای شریان کاروتید اجتناب به عمل آورد، به طور بالقوه با کاهش احتمال ترومای نسجی و عروقی همراه گردد.

مقدمه: کاتترهای ورید مرکز ی بیشتر به عنوان یکی از راه های دسترسی عروقی در بیمارانی که نیاز به دیالیز دارند، مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از این کاتترها، دارای عوارضی مانند عفونت محل کاتتر است که می تواند منجر به افزایش مدت بستری در بیمارستان، مرگ و میر و افزایش هزینه های درمانی شود. شایع ترین شکل عفونت در ارتباط با کاتتر ورید مرکزی، عفونت محل ورود آن است. هدف: تعیین عفونت های کاتتر ورید مرکزی در بیماران تحت همودیالیز مرکز آموزشی پژوهشی و درمانی رازی رشت. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر 170 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان رازی در مدت یک سال انجام شد. برای گرد آوری داده ها از پرسش نامه ای دربرگیرنده اطلاعات دموگرافیک و اطلاعاتی در مورد معیارهای ظاهری عفونت استفاده شد. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS v. 21 و آزمون های آماری کای اسکولر و رگرسیون لوجستیک انجام شد. نتایج: 3/58 % شرکت کنندگان مرد و 3/39 % خانه دار بودند. میانگین و انحراف معیار سن نمونه ها 8/13± 5/56 ساله بود. شایع ترین نشانه عفونت، تب بود (4/77%). 8/98 % بیماران کاتتر ورید ژگولار داخلی راست و 2/45 % پیشینه مصرف آنتی بیوتیک برای شست و شوی کاتتر داشتند. عفونت کاتتر با سن (03/0=p)، شغل(01/0=p)، شغل همسر (03/0=p)، تحصیلات (001/0>p) و سابقه مصرف آنتی بیوتیک (0001/0>p) ارتباط آماری معنی دار داشت. سن (007/0=p) و مدت کارگذاری کاتتر (069/0=p) به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده عفونت کاتتر بودند به طوری که شانس بروز عفونت در افراد زیر 40 سال نسبت به بالای 60 سال، 8/3 برابر بود. نتیجه گیری: عوامل سن و مدت کارگذاری کاتتر می تواند در پیش بینی عفونت کاتتر ورید مرکزی نقش داشته باشد.

تامپوناد حاد قلبی می تواند عارضه ای تهدید کننده برای حیات باشد. این عارضه ممکن است در پی کاتتر گذاری ورید مرکزی، بعد از پاره کردن ورید اجوف فوقانی یا قلب راست، توسط نوک کاتتر اتفاق افتد. پس از این حادثه حفره پریکارد، از خون و مایع انفیوز شده، پر می شود. ما یک مورد تامپوناد حاد و پیش رونده قلبی همراه کلاپس قلبی - عروقی را گزارش می کنیم، که از طریق کاتتر وریدی مرکزی مایع می گرفت. بیش از 950 میلی لیتر مایع از حفره پریکارد، در حین احیا موفق بیمار کشیده شد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.